5 pięknych ras psów wyhodowanych w Rosji, ale nieuznanych na całym świecie

Gdy mówimy o takich rasach, mamy na myśli takie, które nie są uznawane przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI).

Powodów może być wiele, ale głównym jest to, że kraj pochodzenia rasy sam nie zadeklarował chęci uznania jej.

Rosyjska Cwietnaja Bolonka

Rozwój rasy rozpoczął się w 1951 roku. Główną propagatorką tego pomysłu była Żaneta Awgustowna Czesnokowa. Założycielem rasy był czarny szczeniak o imieniu Tin-Tin. Jego ojcem był biały piesek pokojowy z Węgier, a matką – kawowy piesek cyrkowy o imieniu Zhu-Zhu. W kolejnych latach w hodowli uwzględniono również pudle miniaturowe, shih tzu i pekińczyki. Rada Kynologiczna opracowała i przyjęła wzorzec rasy w 1996 roku.

Ten piesek został nazwany Colored ze względu na różnorodność możliwych kolorów. Mogą być:

• Czarny.
• Płowy.
• Szary.
• Delikatny krem.
• Rudzielce.
• Siodłowy.
• Tygrys.
• Brązowy.

Istnieją okazy tej rasy z podpalanymi znaczeniami, które różnią się od koloru bazowego. Jednak takie osobniki nie są zgodne ze standardem.

Zgodnie z przyjętymi standardami, pies ten nie powinien przekraczać 26 cm długości. Jego waga waha się od 1,5 do 4 kg. Jego nogi są krótkie, a tułów lekko wydłużony. Głowa jest okrągła, stanowiąca proporcjonalnie około jednej trzeciej ciała. Pysk kwadratowy.

Piesek kanapowy ma długą, miękką sierść. Szczególnie cenne są psy o kręconej sierści. Podszerstek jest gęsty.

Te miniaturowe psy są bardzo przyjazne i potrafią dogadać się z każdym członkiem rodziny oraz innymi zwierzętami.

Do dziś FCI nie uznało tego psa. Niektórzy eksperci uważają, że jest on repliką innej rasy, bolończyka.

Rosyjski spaniel myśliwski

Spaniele po raz pierwszy pojawiły się w Rosji pod koniec XIX wieku, sprowadzone z zagranicy i wykorzystywane do polowań. Jednak warunki panujące na rosyjskich terenach łowieckich były trudne dla tych zagranicznych psów. Dlatego w 1945 roku hodowcy rozpoczęli prace nad stworzeniem nowej rasy, która byłaby bardziej wydajna i odporna. Wzorzec rasy został zatwierdzony w 1951 roku i był następnie kilkakrotnie modyfikowany.

Rosyjski spaniel myśliwski to rasa o lekko krępej budowie i dobrze rozwiniętej muskulaturze. Ma długie, opadające po bokach uszy. Ich końcówki są zaokrąglone, a nie spiczaste. Ogon jest gruby u nasady i prosty. Zaleca się go skrócić do połowy, aby zapobiec urazom podczas polowania. Psy te wyróżniają się długą, miękką, często falowaną sierścią. Sierść na głowie i nogach jest krótka. Psy występują w umaszczeniu trójkolorowym, łaciatym (połączenie dwóch kolorów) lub jednolitym. W tym ostatnim przypadku rosyjskie spaniele myśliwskie mogą być czarne, brązowe lub rude. Sierść psów łaciatych może być kontrastowa, z cętkami na białym tle, lub nakrapiana drobnymi plamami koloru.

Rosyjskie spaniele poruszają się swobodnie i lekko. Są to przyjazne, aktywne psy, posiadające wszystkie cechy doskonałego myśliwego.

Moskiewski Strażnik

W okresie powojennym kynolodzy postawili sobie za cel wyhodowanie dobrej rasy psów stróżujących. Wybrali do tego celu bernardyny, owczarki kaukaskie, owczarki niemieckie, nowofundlandy i charty rosyjskie. Pierwsze osobniki nowej rasy zaprezentowano na wystawie w Moskwie w 1950 roku.

Moskiewskie psy stróżujące występują w trzech umaszczeniach: białym kolorze bazowym, cętkach i znaczeniach. Ich sierść jest długa, z gęstym podszerstkiem.

Powstała rasa jest silna, zwinna i łatwa w tresurze. Pies ma masywną głowę, potężne ciało i szeroki grzbiet z grubym ogonem. Psy osiągają co najmniej 78 cm wzrostu, a suki co najmniej 73 cm. Waga tych psów waha się od 45 do 55 kg, w zależności od płci.

Pies jest podatny na szkolenie, ale tylko w rękach cierpliwego właściciela. Przedstawiciele tej rasy są nieufni wobec nowych pomysłów.

Najważniejsze w procesie szkolenia jest to, aby nie dawać psu wiodącej roli w rodzinie.

Psy te są nieustraszone i nigdy nie wycofują się, gdy pełnią wartę.

Pies gończy rosyjski

Prace nad rozwojem rasy rozpoczęto wystawą w Moskwie w 1874 roku. Pierwszy wzorzec zatwierdzono w 1925 roku.

Pies gończy rosyjski jest średniej wielkości. Jego ciało jest wydłużone. Głowa noszona nisko, przypominająca wilka. Czaszka ma klinowaty kształt. Pysk jest wydłużony, z wystającym czubkiem nosa. Uszy psa są trójkątne i opadające. Brązowe oczy są skośne. Lędźwie i zad są szerokie.

Sierść gończego rosyjskiego jest krótka na głowie i nogach, ale dłuższa na tułowiu. Psy mają gęsty, jaśniejszy podszerstek. Umaszczenie obejmuje siodło, odcienie rudości z dodatkowymi kolorami oraz podszerstek lub karmazyn.

Gończy rosyjski ma wyostrzony węch i potrafi długo wyczuwać zapach zająca. Potrafi również wokalizować przebieg polowania. Psy te są również odporne i odporne na różne warunki pogodowe. Gończy rosyjski najlepiej sprawdza się w polowaniu na lisy i zające.

Owczarek wschodnioeuropejski

Z wyglądu rasa ta bardzo przypomina owczarki niemieckie. Nie jest to przypadek, ponieważ owczarki niemieckie są ich bezpośrednimi przodkami. Rasę opracowali radzieccy kynolodzy na prośbę rządu. Pierwszy wzorzec rasy został zatwierdzony w 1964 roku, z późniejszymi poprawkami.

Wysokość w kłębie osiąga 76 cm (psy) i 72 cm (suki). Ciało jest wydłużone, z dobrze rozwiniętą muskulaturą. Głowa ma kształt klina, ale nie jest zbyt spiczasta. Psy tej rasy mają trójkątne, stojące uszy. Owczarek wschodnioeuropejski zazwyczaj nosi ogon opuszczony.

Sierść psa jest średniej długości, z dłuższym włosem na przedramionach i zewnętrznej stronie ud. Sierść jest gruba, szorstka i przylegająca do ciała.

Cechą charakterystyczną owczarka wschodnioeuropejskiego jest ciemna „maska” na pysku. Jego ciało jest czarne lub siodłate.

Różnice między owczarkiem wschodnim a owczarkiem niemieckim są następujące:

1. Ludzie ze wschodu mają większą budowę ciała.
2. Linia grzbietu jest mniej nachylona w dół.
3. Szersza klatka piersiowa.
4. Jasny odcień skóry jest powszechniejszy wśród mieszkańców Europy Wschodniej.
5. Bardziej spokojny charakter.

Psy tej rasy są bezgranicznie oddane swoim właścicielom, gotowe oddać za nich życie. Mają doskonały refleks i łatwo się szkolą.

Proces uznawania rasy jest dość długi, podobnie jak jej ostateczne ustalenie. Jeśli rasa nie została udoskonalona, ​​a przedstawiony standard jest często naruszany, uznanie będzie niemożliwe.