Rekin należy do gromady ryb i ssaków

Jednym z najstarszych gatunków zwierząt, tajemniczym i słabo zbadanym, są rekiny, znane również jako selachy. Wokół tej fauny morskiej narosło wiele mitów i legend, co przyczynia się do wzrostu uprzedzeń wobec tych niezwykłych ryb. Systematyczne badania selachów rozpoczęły się podczas II wojny światowej, podczas bitew na Oceanie Spokojnym i Indyjskim. Celem było znalezienie sposobu na ochronę ludzi przed tymi morskimi drapieżnikami.

Czy rekin jest rybą czy ssakiem?

Lista tych morskich drapieżników obejmuje ponad 400 gatunków, które znacząco się od siebie różnią: od najmniejszego rekina głębinowego, osiągającego zaledwie 17–20 cm długości, po gigantycznego rekina wielorybiego, ogromnego osobnika mierzącego 20 metrów i ważącego wiele ton.

Nazwa „ssak” mówi sama za siebie. Zwierzęta, które karmią swoje młode mlekiem, nazywane są „ssakami”.

Rekin nie karmi swoich młodych mlekiem, a dodatkowo oddycha za pomocą narządu zwanego skrzelami. Rekin jest rybą.

Oczywiście, jeśli chodzi o wielkość, drapieżniki te dorównują delfinom czy niektórym gatunkom wielorybów. Jednak w świecie morskim żyje wiele stworzeń o podobnej wielkości, ale różniących się zawartością.

We współczesnej klasyfikacji królestwa zwierząt rekiny i płaszczki tworzą podgromadę Elasmobranchia, która należy do gromady ryb chrzęstnoszkieletowychRyby chrzęstnoszkieletowe, ssaki i ludzie mają szereg wspólnych cech, tworząc jeden typ — kręgowce.

Szkielet ryb kostnoszkieletowych składa się wyłącznie z kości, podczas gdy u rekinów są tylko chrząstkiDuża ilość wapnia sprawia, że ​​chrząstka jest twarda i mocna. Zakrzywiony, imponujący otwór gębowy znajduje się u dołu głowy.

Duża, miękka płetwa ogonowa jest asymetryczna – górny płat jest znacznie większy niż dolny. Ryby kostnoszkieletowe poruszają płetwami bocznymi swobodnie, w przeciwieństwie do selachii.

Ryby kostnoszkieletowe i rekiny: jakie są podobieństwa i różnice?

1. Sposób rozmnażania: Niektóre gatunki rekinów (reliktowy rekin heterotooth, rekin tygrysi i rekin dywanowy), podobnie jak ryby kostnoszkieletowe, składają jaja — zapłodnione jaja chronione twardą, rogową skorupą.
2. Układ oddechowy. Selachianie pozyskują tlen niezbędny do przeżycia z wody, którą wydalają przez skrzela. Mają od pięciu do siedmiu (czasem dziesięciu) szczelin skrzelowych. W przeciwieństwie do rekinów, ryby kostnoszkieletowe mają pokrywy skrzelowe.
3. Pęcherz pławny. Rekiny go nie mają. Pływalność zapewnia ogromna wątroba z tłuszczem, ciągły ruch i chrzęstny szkielet.
4. Łuski. Ciało selachii pokryte jest łuskami plakowatymi, których płytki są osadzone w skórze. Na powierzchni znajdują się kolce pokryte substancją przypominającą szkliwo. Dzięki temu pancerzowi ryba jest niemal niezniszczalna.
5. Linia boczna to zbiór receptorów, pełnych lub przerywanych, biegnących od szczelin skrzelowych do ogona. Służy jako narząd zmysłu do odbioru wibracji w otoczeniu.
6. Ich zmysł węchu jest znacznie bardziej rozwinięty niż u ryb kostnoszkieletowych. Długopłetwe rekiny oceaniczne potrafią wyczuwać i rozpoznawać zapachy nawet w powietrzu. Dzięki tej umiejętności docierają do miejsc rozmieszczenia ofiary znacznie wcześniej niż inne drapieżniki morskie.

Jakie są różnice między ssakami i rekinami?

• Główną i fundamentalną różnicą między selachami a ssakami jest proces karmienia potomstwa mlekiem. Ryby nie produkują mleka.
• Ssaki naturalnie opiekują się swoim potomstwem – pielęgnują je, uczą umiejętności przetrwania i zdobywania pożywienia. Rekiny tego nie robią. Rodzą silne genetycznie i zdrowe potomstwo, które potrafi wszystko w życiu – polować, rozpoznawać wrogów i przyjaciół oraz przetrwać.
• Ze względu na sposób rozmnażania, rekiny selachias są klasyfikowane jako jajorodne, jajożyworodne i żyworodne. Rekiny żyworodne mają rozwiniętą strukturę przypominającą łożysko, służącą do karmienia zarodka. Łożysko występuje wyłącznie u ssaków.
• Niektóre, ale nie wszystkie, gatunki rekinów są częściowo stałocieplne. Podobnie jak ssaki, są one zdolne do utrzymania stałej temperatury ciała, która może być nawet o 10˚C wyższa od temperatury otoczenia. Termoregulacja odbywa się poprzez ciągły ruch, który angażuje mięśnie całego ciała, przekazując ciepło do naczyń krwionośnych otaczających mięśnie.
• Żadne inne zwierzę na Ziemi nie posiada tak szerokiego wachlarza zmysłów. W toku ewolucji ten groźny drapieżnik morski nie utracił żadnego z nich, wręcz przeciwnie – rozwinął i udoskonalił swoje zdolności.

Jedną z unikalnych właściwości jest elektrorecepcja, czyli zdolność odczuwania sygnały elektryczne i magnetyczne środowisko. Służy do wykrywania ofiary, nawigacji w przestrzeni i utrzymywania komunikacji z przedstawicielami tego samego gatunku.

Elektroreceptory występują u selachii i płaszczek, a także u niektórych gatunków ryb kostnoszkieletowych. Wśród ssaków, australijski dziobak i prawdopodobnie kolczatka posiadają elektroreceptory. Ampułki Lorenziniego nazywane są aparat elektroreceptorowy drapieżnika, co z powodzeniem wykorzystuje w momencie ataku.

W miarę postępu ewolucji topografia Ziemi ulegała zmianom – oceany pojawiały się tam, gdzie kiedyś znajdował się ląd, lub, przeciwnie, kontynenty zatapiały się pod falami. Niektóre formy życia znikały, inne się pojawiały. Tylko Selachianie przetrwali prawie 500 milionów lat. Niektórzy przedstawiciele tego unikalnego i słabo zbadanego gatunku pozostali praktycznie niezmienieni.

Największy okaz to skamieniałość karhadonu, przodek żarłacza białego. Jego wielkość oszacowano na podstawie znalezionych skamieniałych zębów, które mierzyły 10–15 cm. Szacuje się, że w jego pysku mogło zmieścić się siedem osób. Najmniejszym żyjącym przedstawicielem gatunku jest rekin karłowaty tylko 7 cm długości.